Zgodnie z art. 57 § 1 KRO orzekając rozwód sąd orzeka także, czy i który z małżonków ponosi winę rozkładu pożycia. Na gruncie tego przepisu możemy wyróżnić dwie grupy poglądów, a mianowicie: a) ustalenie winy rozkładu pożycia w wyroku jest obligatoryjne, w przypadku braku zgodnego żądania zaniechania orzekania o winie. Jak bowiem podkreślił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19.01.1999 r. w sprawie o sygn. akt II CKN 744/98 stosownie do art. 57 § 1 KRO sąd musi z urzędu rozstrzygnąć w sentencji wyroku orzekającego rozwód, czy i który z małżonków ponosi winę rozkładu pożycia. Ta linia orzecznicza znajduje swoje odzwierciedlenie również we wcześniejszych orzeczeniach Sądu Najwyższego w sprawach o sygn. akt IV CR 569/80, III CRN 105/71 oraz III CR 226/65. b) ustalenie winy rozkładu pożycia małżeńskiego następuje jedynie na wyraźne żądanie każdego z małżonków. Sąd Apelacyjny w Warszawie w postanowieniu z dnia 30.05.2000 r. w sprawie o sygn. akt I ACa 57/00 stwierdził zaś, że zawarcie w sentencji wyroku jedynie rozstrzygnięcia o orzeczeniu rozwodu bez równoczesnego wskazania, że nastąpiło ono z zaniechaniem orzeczenia o winie stron niczym nie narusza prawa polskiego ani też nie pozostaje w sprzeczności z podstawowymi zasadami porządku prawnego obowiązującego w naszym kraju. Gdy zaś chodzi o podstawową przesłankę prawa materialnego to według polskiego prawa rodzinnego orzeczenie rozwodu jest możliwe wyłącznie w przypadku stwierdzenia trwałego i zupełnego rozkładu pożycia małżeńskiego (art. 56 § 1 KRO). Ustalenie zaś winy za zaistnienie tego rozkładu następuje jedynie na wyraźne żądanie każdego z małżonków, nie zaś z urzędu.